Artikels

Patrick Vanhuffel - Nathalie Doyen in Galerie Link, Gent

Inleiding bij de tentoonstelling van Nathalie Doyen in Galerie Link, 29 april 2007.

Zoals een wijze zijn staf neerdrukt op de grond en stampt in de aarde zeggend:

”dit teken, (een signe) is het middelpunt van de wereld.”

Zodoende creëert Nathalie haar eigen tekens met een eenvoud en schept ze haar eigen universum.

Vanuit een verwondering maakt ze met een intuitieve benadering een krachtig gebaar.
Nathalie Doyen haar creaties maken van de plek waar die zich bevinden een sacrale ruimte een soort van oertempel, een reflectieruimte een plek ter meditatie ......

”Amertume Profonde”, een ouder werk, was een gesloten vorm, nadien stukgeslagen op zoek naar de binnenkant. Die ingreep is de sleutel tot haar later werk.

Zij ontwikkelt zich tot een poetische, speelse laborante, een onderzoekster tussen de materie en het immateriele. Met kleine handelingen, het taktiele, knijpen, vervormen, rollen, toetsen, versnijden, prikken, met schakeringen, onderzoek en ritmes tracht ze het vluchtige te vatten, te materialiseren.

In haar werk, “Equilibre Vertebrale” gaat Nathalie gelijk een schilder die verftoets na verftoets aanbrengt, schijfjes kleiaarde na kleiaarde schikken.
Op het eerste zicht heel eenvoudig ..... maar bij nader toezien voel je een spanning.
Door die organische kraalachtige beweging van ordening ontstaat er een geladenheid die zich manifesteert in de ruimte.

De kleine blaadjes van een denneappel, waarop ze een toets porseleinaarde aanbrengt, laat ze groeien tot een sacrale cirkel. Een verbond met de meditatieve schoonheid.

“Trait d’Union”. Een zwerm van kleine bolletjes geknepen klei, zwevend aangebracht op een wand.
Al spelend met licht en ritme ontstaan er golven van energie. Materie gevormd bij mensenhanden gaat op (- resulteert) in een energetisch veld.

Haar afschrijven van een landschap, bladen papier liggen op een tafeltje. Heel summier tekent ze lijnen door te prikken in het papier, het papier wordt een landschap!
Mensen worden uitgenodigd tot het voelen met hun ogen dit tafeltje wordt sacraal, een altaar.

Nathalie registreert en verzamelt vormen, isoleert die en brengt ze weer samen in een tapijt met steeds wisselend patroon. Een gevoel van eindeloos combineren. Laten structuren zich verleggen ?

Tot slot wil ik zeggen dat de woorden “tempel” “altaar” “sacraal” benadrukken dat stilte en leegte hier nodig zijn om de sereniteit die dit werk uitstraalt te vatten.
Die sereniteit is een vereiste om het werk hier ten volle te ervaren.

Bij deze een verzoek, kom terug, kom zien en geniet!!!!


Patrick Vanhuffel, 29 april 2007