Concept

Laurence Van Nieuwenhoven - Galerie de l'ô

"Nathalie Doyen façonne la terre au même titre que la nature son paysage.
Elle ne craint ni la répétition du geste, ni celle de la forme, ceux-ci respectent le rythme
de son processus créatif.
Intuitive, Nathalie Doyen saisit l’instant, une vision, une sensation,
Observatrice, elle s’imprègne de ce nouvel univers,
Habitée, elle transcende l’impalpable.
Modeste, elle délivre ensuite par bribes le fruit de son "cheminement" ..."

Februari 2003 - Bénédicte MERLAND

Nathalie Doyen produceert kunst op een zachte ongekunstelde manier.
Ze experimenteert, volgt haar intuïtie en creëert op een uiterst zorgvuldige manier een veelheid aan modules. Deze brengt ze samen tot een grafisch, muzikaal geheel.
Op die manier speelt ze met structuur, beweging, ritme en tijd.

Elk kunstwerk resulteert in een delicate, onzekere toestand die zich in een vast maar onzichtbaar scheppingsproces materialiseert. Het 'in beeld brengen' van haar werk kan vergeleken worden met de kortstondige kristallisatie van het onderzoeken van voortdurende transformaties.
Haar "omzwervingen", nooit geëxposeerd of onthuld voor de ogen van de bezoeker, maar toch fundamenteel aanwezig in het creatieve proces van de artiest, staan symbool voor dit proces.
Doorheen de jaren, creëerde Nathalie Doyen in talrijke tekeningen geduldig haar subjectieve weergaves van de wereld aan de hand van landschaps- en omgevingselementen.
Uit dit geheel van aantekeningen koos de artiste een grootse structuur voor haar composities.

Ze beroept zich op verschillende bronnen om haar grafische modules te concretiseren maar meestal wijdt deze keramiste zich toe aan het plezier dat het werken met aarde haar biedt.

Net zoals 'omzwervingen' zonder begin- of eindpunt zijn, hebben composities die voortkomen uit een verbinding van deze modules hun eigen ritme: cyclisch, ondefinieerbaar, serieel…

Kunstwerken zoals 'Passage', een fotografische getuigenis van een grafische afschrift te midden van een met sneeuw bedekt landschap, onthullen nogmaals het tijdelijke karakter van haar werk.

Ze worden belichaamd volgens een bepaald aantal constructieformules die elk afzonderlijk aangepast zijn aan de tentoonstellingsruimte.

Het specifieke ritme van Nathalie Doyens werk kan vergeleken worden met improvisaties in een muziekstuk waarin het verloop van het stuk vastligt maar de details bepaald kunnen worden door het moment en de plaats: "een muziekstuk" dat voor interpretatie vatbaar is. Om haar kunstwerken te vatten, dient u deze van dichtbij te bestuderen en even te laten inzinken.

Deze kunstenares ontwerpt haar oeuvre als een sobere partituur die vele vibraties onthult, interpreteerbaar op ontelbare manieren. Licht, schaduw en hun respectievelijke modulaties spelen een belangrijke rol in de voltooiing van haar werk. Zij doen een subtiele variatie ontstaan in de grote witvlakken die zij gebruikt in haar realisaties.

Nathalie Doyen heeft ook een aantal kunstwerken ontworpen die de bezoeker de mogelijkheid bieden - op een speelse of meditatieve manier - de werken te benaderen in talrijke combinatiemogelijkheden.



November 2001 – Catherine Charlier
FRAGMENTEN OF SPOREN VAN TOPOGRAFIE


Het verlaten van het atelier is de aanzet tot een lange reis tussen een idee en de daadwerkelijke uitvoering ervan. Want observatie, zij het vaak subtiel, is essentieel om een tevoren onzekere polsbeweging te voeden. De pols zoekt het juiste ritme, de schets wordt getemd en ontwikkelt zich langzaam op de nauwe, lange rollen papier: reisverhalen, geheugenschetsen. Zoals papyrusrollen, voorlopers van heilige schriften, bieden papieren rollen een grotere vrijheid. De zandloper verliest zijn korrels op het ritme van deze topografische tekens; het ontstaan van een nieuw geschrift.

Voor Nathalie Doyen suggeren deze schematische transcripties de verwerping van de anekdote, de non-aanvaarding van schaal. De omvang van de wolk wedijvert met deze van de steen, het stof en de horizon. De hoogte van de schoorsteen drijft de spot met huisgevels. Her en der verrijzen mineralen, zoomorfe en organische figuren.

Geduld baart vorm. Aan de beeltenis die reeds in gedachten vastligt, wordt in het atelier gestalte gegeven. Kleine gipsen volumes (van aarde, porselein of beton) vermenigvuldigen zich. Invasie is hun modus operandi.

Initieel bestaan ze elk op zich, waarna ze vervolgens samengebracht worden door een centrifugale beweging om uiteindelijk hun queeste te voltooien, alsof een hand hen net gezaaid heeft.

De laatste stap bestaat uit het bekleden van de aangeboden of gekozen ruimte. Dergelijke operatie vindt plaats op een minimalistische maar nooit brutale manier.
De kunstenares beoogt aandachtig de natuur van de plaats te respecteren en weigert steevast deze naar haar hand te zetten om de harmonie van de plaats te garanderen.

De instrumentatie wil speels blijven. Deze mozaïek van kleine, witte structuurtjes met een elementaire geometrie nodigt het licht uit zich te verspreiden net als de melkwitte architectuur in de Oosterse steden. Deze maagdelijke sporen vertellen zowel over volheid als over leegte, over kortstondigheid als over continuïteit. Ze nodigen u uit om uw pas met een aparte landschapsgeometrie ootmoedig één te laten worden.Voorgaande jaren getuigen alsook van

 

  • fluisterende bewegingen
  • een sober kleurenpalet (wit-zwart-aardetonen)
  • delicate technieken
  • sensuele materialen (stroken bladeren, schubbencirkels, afdrukken in sneeuw, papier doorprikt met ontelbare gaatjes, speelsheid van licht, …)
  • "viriele" materialen (strengogende bakstenen muren, gemetseld in een doodlopende straat)

Terwijl deze vroegere, huidige en toekomstige werken zich kleden in discretie, beknotten ze op geen enkele manier de draagwijdte en de krachtdadigheid van het vertrouwen. In dit perspectief bevestigen ze het volgende citaat van de extravagante en altijd pertinente Joseph Beuys (1921-1986): "De wereld hangt af van de constellatie van enkele stukjes materie."